Voorlopen bivaktocht 27-28 jan 2018

Een impressie

Zoals gebruikelijk wordt de jaarlijkse bivak door een select groepje voorgelopen. Zo ook dit jaar. Ruud, Piet, Niek en Henk stonden zaterdag vroeg op en vertrokken in het donker naar Hastière (zuidelijk België) raakten we in dichte mist en dachten ooooh daar gaan onze mooie uitzichten.

De bivak van de bergsportgroep is mede bedoeld om je uitrusting te testen en dit leek mij wel een goede gelegenheid om m’n wandelstokken uit te proberen (ooit aangeschaft maar nooit intensief gebruikt). Bergschoenen aan en volgepakte rugzakken omgegord vertrokken we.

De tocht begon al meteen goed met een forse warming up: de nodige hoogtemeters moesten overbrugd worden om het ‘bellevue’ te bereiken, echter het schone uitzicht viel wat tegen: door de mistflarden was het panorama niet wat het beloofde maar gaf wel een indruk dat het heel fraai zou kunnen zijn.  We trokken verder via een hoogvlakte verder en ja hoor aanwijzingen gaven aan dat we af moesten zakken naar een riviertje dat we zouden moeten blijven volgen tot een volgende aanwijzing. We trokken door een wonderschoon dal, Valée de l’Hermeton, dat zich over een forse lengte uitstrekt!  We kruisten een wildpad. Maar welk wild? Het leek alsof een varken met z’n hangbuik over de grond gesleept had of een dier dat iets met zich mee schouwde. Dat laatste blijkt het geval: aan de oever van de stroom een beverburcht. Dus bevers leven hier!!  Onderwijl werd het tijd voor de lunch: water koken voor koffie en thee en aanvallen op de lunchpakketten! Daarna weer op pad want bij het voorlopen weet je nooit of het bedachte plan wel realiseerbaar is; soms wel en soms wat minder en dat kost wat tijd.

Aan het einde van de middag kwamen we uit het dal en ontmoetten we een groep Vlaams Sprekende Belgen die een vrijgezellenfeestje aan de oever van het riviertje vierden met een groot vreugdevuur, kratten bier, dikke touwen en een ware touwladder van de brug omlaag, allerlei probeersels om het riviertje over te steken met veel gejoel en een nat pak. We kregen een biertje aangeboden dat lekker smaakte.

Weer op pad met nu doorsteek gewaagd door vele weilanden en regelmatig over, onder en tussen het prikkeldraad door. Inmiddels was het al laat worden en de schemer dreigd te vallen.  Niks is vervelender dan in het pikke donker je bivakplaats te bereiken. Laat deze plek nou net iets te ver gepland zijn: de plannen moesten worden herzien en een alternatief moest worden gezocht. Gelukkig net op tijd gevonden en in de naderende duisternis snel ons kampement ingericht.  Toen iedereen geïnstalleerd was werd de oude traditie weer in ere hersteld (glühwein) en kon begonnen worden aan een voedzaam en warm maal.

Ik kreeg het ondertussen steeds kouder doordat wat ik bedacht had toch niet zo’n goed plan bleek te zijn en de afwas overlatend aan de rest van het team kroop ik de slaapzak in. Eerst koud toen een beetje warm en toch weer wat koud. Als standaarduitrusting neem ik altijd een ‘reddingsdeken’ mee; heel klein en weegt amper iets. Maar in al die jaren nooit gebruikt. Nu moest het er maar van komen! Veel geritsel met het uitpakken maar uiteindelijk lag ik er onder. Het werd lekker warm in m’n slaapzak! Waar een bivaktocht al niet goed voor is: het testen van je uitrusting!

Zondag weer vroeg op: nog half in slaap leek het of ik klokkengebeier oproepend voor de heilige mis(?) hoorde, maar het was Nieks wekker.  In het donker opgestaan, het bivak opgebroken, geen sporen achtergelaten en in het halfdonker het bos uit gewandeld. Weer een goed begin: alle paden waren omgeploegd door de zwijnen: dus heerlijk glibberen door de modder (bogfactor 3). En ja hoor, er wordt een wild zwijn gespot.

Na een uurtje wandelen en flink opgewarmd: tijd voor het ontbijt. Zitten we net aan een eerste bakkie stopt een landrover en stapt zo’n gecamoufleerd figuur uit, opent de achterdeur, vult een grote emmer met veevoerbrokken, wandelt het bos in en vlakbij strooit het voer voor de zwijnen: die denken dan daar zondagsochtends een heerlijk ontbijt aan te treffen niet wetend dat dat wel eens het laatste (ochtend)maal zou kunnen zijn: pief, paf, poef!!

Weer verder want er staat ons nog een een flinke wandeling te wachten. Mooie paden maar net als je daaraan gewend bent volgt er weer een doorsteek waarvan je hoopt goed uit te komen. Een bos dat vers gekapt maar nog niet door de Belgen opgeruimd is. Dan ben je opeens op een grenspad met diepe sporen en iemand begint te vertellen over blindgangers uit de eerste wereldoorlog!  Bossen wisselen zich af met doorkijkjes en vergezichten. Soms stijgen we met het gelukkige gevolg dat we ook weer mogen dalen en soms lopen we over een hoogtelijn: heerlijk! En zo bereiken we langs de Maas weer het startpunt dat opeens eindpunt heet.  Moe maar voldaan verlossen we ons van de rugzak en de bergschoenen, een schoon T-shirt voelt als fluweel.

Al met al: een bivaktocht zoals ie behoort te zijn: voldoende kilometers, voldoende omhoog- en omlaagmeters, bossen, uitzichten, genieten en afzien, af en toe een hert, een wildzwijn of een bever, veel paden en weinig asfalt (behalve de laatste 3 kilometer met mooie uitzichten over de Maas en Maasrotsen, dat weer wel).  En persoonlijk heb ik naast een weekend te verkeren in aangenaam gezelschap weer m’n uitrusting kunnen testen zowel gepland als ongepland. Onderling waren de meningen verdeeld over de twee zijden van de reddingsdeken maar er stond echt op de bijsluiter:

Emergency blanket (reddingsdeken): – goud binnenkant: ter voorkoming van oververhitting  – zilver binnenkant: ter voorkoming van onderkoeling. Waarvan akte. De wandelstokken zijn me prima bevallen en bleken tevens een sportieve oefening voor het aansterken van de bovenarmspieren wanneer je de stokken uit de modder moet trekken.

Deze bivaktocht beoordeel ik met een dikke 8! Een echte aanrader!

Henk